මම කියවපු පොත්

"ෆැබියෝ ගෙඩා" අසරණ බවට පත් ළමුන් සමග නිරතුරු සබදතා පවත්වන එමෙන්ම ඔවුන් වෙනුවෙන් ලියන ඉතාලි ජාතික නවකතා කරුවෙකි..ඔහුට "එනයියාත්තුල්ලාහ් අක්බාරි" හමුවන්නේ පොත් එළිදක්විමකදීය..ඉතාලි සංක්‍රමණිකයෙකු ලෙස සිටි රුමේනියානු පිරිමි දරුවෙක් ගැන ලියවුනු කතා පුවතක් රැගත් ෆැබියෝගේ කුළුදුල් නවකතාව පිළිබද කතා කරමින් සිටින විට ඔහු හමුවට පැමිණෙන එනයියාත්තුල්ලාහ් තමාටද ඒ සමාන අත්දැකීමක් ඇතිබව ප්‍රකාශ කර සිටියි..නොනවත්වාම කතා බහේ වැටෙන ෆැබියෝ, එනයියාත්තුල්ලාහ් ගේ සියලුම මතකයන් එලියට ඇද ගැනීමට සමත් වෙයි..සිතියම් දෙස බලමින් ගුගල් වෙබ් අඩවියේ පිහිට පතමින් ඔහුගේ කඩ කඩව ගිය මතකයන් කාල අනුක්‍රමණ පිළිවෙලට පෙළගස්වා මහත් වෙහෙසක් දරා ඔහුගේ දිගු ගමන ප්රිතිනිර්මාණය කර In the Sea There are Crocodiles නමින් නවකතාවක් එළිදැක්වීමට ෆැබියෝ සමත් වෙයි...

ඇෆ්ගනිස්ථානයේ "එන්යියාටි" නමැති දස හැවිරිදි කුඩා දරුවා තලිබාන් පාලනයට බියෙන් තම මව සමග ට්‍රක් රථයක නැගී පකිස්ථානයට පලා යයි..එහිදී මවගෙන් තනිවන ඔහු ජනාකීර්ණ අපිරිසිදු කුඩා නගරයක කුලී වැඩ කරමින් ජීවත් වෙයි.වීදි වෙළදාමට බසින ඔහු අහම්බෙන් හමු වන වන කොලු රංචුවකට එකතු වී පොලිසියේ ඇසට වැලි ගසමින් අති දුෂ්කර ගමනකින් පසු ඉරානයට ලගා වෙයි..ඉරානයේදී ගොඩනැගිලි ඉදිකරන සමාගමක අත් උදව් කරුවෙකු ලෙසද පසුව ගල් වැඩපලක ද රැකියාවක් සොයා ගන්නා "එන්යියාටි"එරට පොලිසියෙන් සිදුවන තාඩන පීඩන ඉවසීමට නොහැකිව තුර්කියට පලා යාමට තීරණය කරයි....දින 26 ක අති දුෂ්කර දේශ සීමා තරණයකින් පසු තුර්කියට ලගා වෙන ඔහු ඉස්තාන්බුල් නගරෙයේ සුළු රැකියාවන්හි නිරත වෙයි..නැවතත් පස් දෙනෙකුගේ කණ්ඩායමකට එක්වන එන්යියාටි තුර්කියෙන් ග්‍රීසිය බලා පිටත් වන්නේ කුඩා ඩිංගි බෝට්ටුවක නැගී සුපුරුදු ලෙස නීතිවිරෝධීය..එතැනින් ඉතාලියට පලායන එන්යියාටි අවසානයේ ඉතාලියේ දේශපාලන රැකවරණය ලබා ගනිමට හැකි වෙයි..

වයස අවුරුදු 10 සිට 18 දක්වා කාලය තුල ලෝකයේ අති විශාල භූගෝලීය ප්‍රදේශයක් ආවරණය වන පරිදි කටුක වුත් දුෂ්කර වුත් ගමනක නිරත වන මේ දරුවා වර්ගවාදය කුල පීඩනය අන්තවාදය හමුවේ බුධිමත් විලාශයකින් මුහුණ දී තම ජීවිතය වාසනාවන්ත කර ගන්නා ආකාරය විශ්මයජනකය..චුලානන්ද සමරනායක මහතා විසින් හිතට දැනෙන ලෙස සරල භාෂාවෙන් පරිවර්තනය කර ඇති මේ කෘතිය මා අපූර්ව අත්දැකීමකට කැඳවා ගෙන ගිය කෘතියකි..

" කොහොමහරි ශීත කාලේ එක උදැසනක මං පිගන් විදුරු බඩු විකුණන සාප්පුවකට ගිහිල්ලා අයිතිකාරයගෙන් වතුර ටිකක් ඉල්ලුවා.මිනිහා මගේ ඔලුවේ ඉදන් කකුල් දෙක ගාවට යනකම් බලලා - හරියට මං කෘමියෙක් වුණා වගේ - මෙහෙම ඇහුව්වා.

මුලින්ම මට උබ කවුද කියල හිටපන්..උබ ශියා මුස්ලිම් ද ?

න්‍යායාත්මකව මේ දෙකම එකයි.ඒ හින්දා එක ඇවිල්ලා මහා අමන ප්‍රශ්නයක්.මට හොදටම කේන්ති ගියා.තමුන් එළුවෙකුට වඩා උස නැති ළමයෙක් හැටියට ඉන්න කාලෙ වුනත් කෙනෙකුගේ ඉවසීමේ සීමාවක් තියනවා.

මුලින්ම මම ශීයා..මං මෙහම කිව්වා..ඊළගට මම මුස්ලිම්..ඊටත් වඩා - මං මෙහෙමත් එකතු කලා..මුලින්ම මම හසරාවෙක් ඊළගට ශියාවෙක්..ඊට පස්සේ මුස්ලිමෙක්..

මට බොහොම ලේසියෙන් මං මුස්ලිම් කියලා ඒ කාරණාව අහවර කරන්න තිබුණ..එත් මම අරහෙම කිව්වේ මිනිහව කේන්ති ගස්සන්නමයි..කොස්සක් ඇදල ගත්තු මිනිහා කිසිම තෙතක් මෙතක් නැතුව මහ හයියෙන් මට මිටෙන් තඩි බාන්න පටන් ගත්තා..මිනිහා මගේ ඔලුවටයි පිටටයි ගැහැව්වා..බාගෙට බාගයක් කේන්තියයි වේදනාවයි හන්දා කැගහගන මං සාප්පුවෙන් එළියට දිව්වා..එතන උන්නු මිනිස්සු ඔහේ වට වෙලා බල උන්නා මිසක් කිසිම දෙයක් කලේ නෑ..පාත්වෙලා ගලක් ඇහිද ගත්තු මං එකෙන් සාප්පුවට දමලා ගැහුවා..එක මොන තරම් ඉලක්කෙටම වැදුණ පාරක් ද කිව්වොත් ඇමෙරිකන් කාරයෙක් එහෙම එක දැක්කා නම් කෙලින්ම මාව බේස් බෝල් කණ්ඩායමකට බදවා ගන්නවා..මට ඔන වුනේ සාප්පුකාරයට ගහන්න නෙමෙයි..පිගන් විදුරු තුන හතරක් බිදලා දාන්න විතරයි..ගල් පාරෙන් බේරෙන්න මිනිහා කවුන්ට්‍රරය යට හැංගුන..ගල් පර වැදිලා මිනිහා පිටිපස්සේ තිබුන ලී කැබිනෙට්ටුවේ දාල තිබුණ හැමදේම කුඩුපට්ටම් වුණා..මං එතනින් පැනල ගියා..කිසිම දවසක ආයෙත් මං නෙවෙයි ඒ වීදියට ගියේ.."

(පි.අ. 65 )